Vol spanning en sensatie vertrokken wij maandag ochtend met een wit busje, zonder airco in 36 graden, richting de Pantanal. De busrit duurde circa 4,5 uur en daarna moesten we overstappen op de jeep die ons in zo’n 1,5 naar de eindbestemming bracht. Rodrico beloofde ons de beste gids in the jungle en niet voor niets was zijn bijnaam mister starguide. Klonk dus veelbelovend. De 4,5 uur in het busje vlogen eigenlijk voorbij en de 1,5 uur in de jeep, die we nog zelf even moesten aanduwen om op gang te komen, waren iets minder comfortabel gezien de stoffige weg, maar er was nu al zoveel te zien dat op een houten reet na dit ook vrij voorspoedig verliep allemaal. Einde van de middag arriveerden we samen met een Zwitsers stel van onze leeftijd bij Arara azul fazenda. Midden in de jungle, dat had Rodrico niet gelogen en dat het geen 5 sterren hotel was ook niet. Alles was zeer basic, maar ach, das wisten we en het ging ons juist om de jungle en een goede gids. De eerste kennismaking met Gabriel, onze gids, was meteen een aparte. Gabriel legde alles uit, maar iets aan Gabriel klopte niet en later bleek dat we alle 4 dit gevoel hadden. Rond 18.00 luidde de bel voor het eten, het leek wel een kamp, en kwam Gabriel ons vertellen dat Rafael, waarvan die eerst de naam niet eens meer wist, maar goed een jonge knul die daar op de fazenda rondliep, vanavond de night walk en de komende tours met ons zou doen. Wat bleek onze mr. Starguide had veel te diep in het glaasje gekeken, was al dronken om 17.00 in de middag en was toe aan een vakantie zei hij meerdere malen. Hij werd wat handtastelijk, vertelde 5x hetzelfde verhaal en zijn Engels werd met de minuut slechter. Holy, waar zijn we beland?!
De muziek ging op veel te veel decibel en wij starten onze night walk met Rafael. Rafael deed zijn best, maar bij de eerste de beste beweging van een dier schoot Rafael zelf ook meters naar achter en lachte dit door zijn zenuwen maar weg. Terwijl we in het pikkedonker verder van de fazenda liepen en de muziek nog steeds hoorden, probeerde Rafael ons het e.e.a. te vertellen, maar ik had eerlijk gezegd weinig vertrouwen in die knaap. Hij wilde wel eerlijk zijn en zei ons dat hij Gabriel niet toeliet met ons mee te gaan omdat hij te dronken was en hij de night walk daarom deed. Arme pik.
De volgende dag gingen we om 05.30 op pad voor onze ochtend jungle walk, wederom met Rafael, die zich ook nog verslapen had en ziek was. Mr. Starguide lag lekker zijn roes uit te slapen. De opkomende zon, de natuur, het was ontzettend mooi allemaal, maar het was niet helemaal zoals we hadden gedacht. Bij terugkomst was Gabriel ondertussen ont-katert en deed hij alsof er niets aan de hand was en moesten we ineens binnen 2 minuten klaar staan voor onze boottrip. Een half uurtje in de jeep die ons naar een grote kano bracht. De motor had hij zelf meegenomen. Ik moet toegeven dat de boottrip leuk was, veel dieren gezien en het was heerlijk even op het water. Totdat.. Ja je voelt hem al aankomen, maar de motor het begaf. Midden in de jungle, op het water, na 40 minuten varen zaten we dan. En geluk of een ongeluk, er lag 1 peddel in de boot. Wie bedenkt er nou om maar 1 peddel mee te nemen?! Gabriel moest ploegen en zweten, waar natuurlijk vooral alcohol uit zijn poriën kwam, maar dit was in al die jaren nog nooit gebeurd. Natuurlijk, hebben wij weer. Dan maar peddelen, met 1 peddel. Alain, de Zwitser begon en Nick nam het later over. Er was bijna geen beginnen aan want we kwamen nauwelijks voorruit met de stroming. Na 45 minuten en een paar meter voorruit kreeg Gabriel de motor toch nog minimaal aan de praat. We gingen niet hard, maar we kwamen iedere geval voorruit. Geluk, want we hadden niet moeten bedenken om alles met 1 peddel terug te peddelen, dan waren we nu nog bezig geweest..
Die middag kregen we een nieuwe poging om te piranha vissen. Gabriel vond dat hij zijn aandeel wel geleverd had vandaag dus zagen we dat hij een andere knaap van de farm omkocht om met ons het water op de gaan. Een kleine kano, met wederom 1 peddel, vreselijke stroming tegen en die arme jongen die voor een paar knaken zich uit de naad werkte. Dit resulteerde in 10 minuten op het water, waarin Nick overigens wel een piranha aan de haak sloeg, maar deze nog net wist te ontsnappen, en vervolgens 60 minuten vast in kroos, riet, planten. Niemand keek naar ons op of om en wij zaten daar maar. De jongen probeerden nog wat grappen te maken door te zeggen: Oops Titanic en OhOh SOS. De ene na de andere tak slingerde voor je hoofd en de hengels zaten vast waardoor we zo hard moesten trekken dat we zelf bijna het aas werden. De laatste meters zijn we toch maar door het water gaan lopen, piranha’s, kaaimannen, slangen, ach.. Helemaal onder de modder, met 3 gebroken hengels en zonder piranha kwamen we terug.. en op een paar ara’s na echt geen haan die naar ons kraaide..
De volgende dag gingen we met, jaja, Gabriel op pad voor onze ecologic walk. We stonden 06.00 paraat en Gabriel had aardig de vaart erin. De tocht duurde zo’n 3,5 uur in de hitte, maar was spannend en fantastisch. Op de jaguar na hebben we alle dieren(toekans, capibara’s, blauwe en rode ara’s, miereneter, wasberen, zwijnen, krokodillen, otters, gordeldieren, roofvogels) gezien. Terwijl ik half weg droomde in de jungle, maakte Gabriel me weer even alert door te zeggen dat hij wilde zwijnen zag en deze erg gevaarlijk waren. Dus als hij zou zeggen “klim in een boom” of “ren weg” moesten we dit opvolgen. Ook zei hij dat dit met een andere groep pas het geval was en dat ze uren in een boom hadden moeten wachten. Oké…
Na deze flinke wandeling was het tijd voor een stevige lunch en een relaxt moment in de hangmatten. Na wat bijkletsen arriveerden er 2 nieuwe, wat oudere mensen en met deze groep gingen we nog een wandeling doen. Gabriel wilde zich natuurlijk van zijn beste kant laten zien aan de anderen en koos de meest avontuurlijke route. We gingen namelijk dwars door al de moerassen en het water. En natuurlijk benoemde Gabriel er even bij dat deze tijd van het jaar een gevaarlijke was, want er waren heel veel kaaimannen in het water. Dus ik dacht dat hij ging zeggen dat we daarom nu niet door dit water gingen, maar in tegendeel hij liep het water meteen in en we moesten hem volgen. Iedereen in zijn spoor en geloof me ik ben geen seconde van dat spoor afgeweken. Ineens stopte Gabriel en er lag een kaaiman voor onze neus. Hij prikte wat met zijn stok, maar het beest gaf zo’n reactie dat hij omhoog sprong met zijn bek wijd open, maar thank god weg zwom. Overal om je heen zag je de kaaimannen en wij liepen door dit water, hoe dan?! Natuurlijk kwam Gabriel weer met een spannend verhaal dat hij pas geleden een meisje had moeten dragen omdat ze gebeten was door een slang en hij de kop van de slang had moeten afhakken en ze direct naar het ziekenhuis moest. Waar of niet, held als ik ben liep ik toch wat wit aan. Al met al was het natuurlijk een mega avontuur en moet ik ook wel zeggen dat het steeds makkelijker en minder spannend werd. Ondertussen werd Nick nog even geprikt achter zijn oor door een of ander jungle beest dus moest ik ook nog mijn EHBO verlenen. “Gelukkig” was het iets van een bij of horzel dus waren de overlevingskansen zover nog steeds 100%.
Die avond aten we met zijn allen en staken we het kampvuur aan.
De laatste dag van onze tour stond het paardrijden op het programma. Nu heb ik een lichtelijk trauma aan paarden aangezien ik heel vroeger in ponypark slagharen op een paard zat maar deze in galop ging en ik er daardoor af mieterde. Maar goed, voor alles een 2e kans dus dan maar meteen in de pantanal. De paarden stonden ons al op te wachten en een tocht van 1,5 uur volgde. Geen spanning, geen draf, geen galop, gewoon tranquillo. Maar wat een omgeving en wat een natuur, eindelijk weer een moment om echt van de kleine dingen te genieten..
We vertrokken na de lunch opgepropt achterin een privé auto richting Corumba, bij de grens met Bolivia. Pantanal je was apart, maar te gek!
