Ok, te beginnen met 1 keer en nooit meer. Ik snap dat de foto’s er prachtig uitzien, maar het voor en na traject was een pittige. Vorige week vrijdag begonnen we aan onze 5 daagse trekking door het Anna Purna gebied. Met als hoogtepunt zouden we poon hill bereiken en als we geluk hadden konden we delen van de Himalaya en de Anna Purna zien. Na lang wikken en wegen of we een drager en gids mee zouden nemen besloten we het toch zelf te gaan doen. Nick met een tas van 10 kilo en ik met een tas van 5 kilo op onze rug. De start was bij Nayapul en vanuit daar zouden we circa 5 uur lopen en slapen bij het dorpje Thikkedunga. Vol enthousiasme en met flinke passen gingen we op stap en dit ging eigenlijk best rap. Onderweg zagen we weeskinderen die door de aardbeving nu opgevangen werden, maar ook prachtige natuur. Drie uur later kwamen we al aan in Thikkedunga en waren we net boven de wolken. Uiteraard dachten wij dat we een record hadden gelopen en dat de volgende dagen dus ook goed te doen waren. Ik heb immers aardig getraind met een vriendin in de sportschool en Nick is van zichzelf ook aardig fit. We sprongen bij een homestay naar binnen en in deze zeer basic hutjes moesten we wel kunnen slapen. Helaas voelde ik ‘s avonds al een pijnlijk gevoel bij mijn lies opkomen, dus werd ik wel een beetje bang voor de volgende dag. Na een groot bord Nepalese dhal bat zijn we vroeg gaan liggen in onze lakenzak. Omdat je het idee hebt dat je buiten ligt en het flink onweerde en regende hebben we beide bijna geen oog dicht gedaan.
De 2e dag begonnen we 7 uur met lopen. Helaas bleef de liespijn aan, maar ik wilde absoluut naar boven. We begonnen meteen met een klim van 3500 traptreden. Dat is lekker wakker worden zo! Alles werd om je heen mee naar boven gesjouwd en we liepen door de wolken heen. Paarden, koeien, bizons die de weg blokkeren is wat anders dan een kat of hond bij ons. Uiteraard durfde ik weer niet langs de bizon, maar gelukkig was daar een vriendelijke fransman die me een handje hielp. Onderweg werden de geiten naast je geslacht en zag je hoe mensen dus echt in de bergen leven. We zagen een hoop mooie watervallen en de natuur was prachtig, maar het lopen werd steeds zwaarder. Ondertussen begon het ook nog te regenen en als je al flink zweet is dat niet fijn. Af en toe moesten we stoppen voor een energiereep en dan konden we weer een gedeelte verder. De loop tocht zou vandaag circa 6 uur duren. Na een flinke lunch op een soort boerderij waar allemaal kittens zaten(te schattig) konden we op voor ons laatste gedeelte van de tocht. Deze was het zwaarste. Alles omhoog,omhoog, omhoog en zo steil. Zelfs Nick had het behoorlijk zwaar en na flink doorzetten kwamen we na 7.5 lopen het bordje Ghorephani tegen, het punt voor de Poon Hill. Vergeleken met het vorige hotel hadden we hier een 3 sterren hotel (nog steeds ruk natuurlijk)maar we waren zo blij als kinderen. We zaten nu op 2840 meter hoogte. Helaas kreeg Nick snel te maken met hoogteziekte. Hij had enorm hoofdpijn, wilde niet eten,hij was duizelig en misselijk. Vaak krijg je hiermee pas te maken boven de 3000 meter, maar voor mensen uit lage landen en fitte mensen kan dit sneller voorkomen. Laten wij nou in een land leven zo plat als een pannenkoek en ja je hebt het dus. Om 18.00 is hij naar bed gegaan, maar kon niet slapen. Deze nacht was echt een ramp, maar we konden niks doen en moesten wachten tot de volgende ochtend. Gelukkig hadden we pillen,waarvoor we de GGD nog voor gek hadden geklaard toen der tijd. Op hoop van zege. Ze zeggen dat je anders zo snel mogelijk moet dalen dus werd het niet beter zou nick de volgende dag gaan dalen en ik de poon hill beklimmen en later naar hem komen. Thank alle 3000 hindu goden dat toen de wekker ’s nachts om 4.00 ging hij zich beter voelde en mee kon naar poon hill! Muts op, handschoenen aan en zaklamp mee. Dat viel dus ook even tegen,een uur lang flinke traptreden omhoog. Het werd langzaam steeds lichter dus moesten we toch wat doorstappen. Ik kon niet meer en zei tegen nick dat hij maar vast foto’s moest maken. Toen ik merkte dat het echt lichter werd heb ik er nog maar een geïmproviseerd sprintje eruit getrokken en was ik goed op tijd voor zonsopkomst. En ik kan 1 ding zeggen: “wauw”. Wat een plaatje en wat hadden we geluk met het weer. We konden alles zien. De Anna Purna van 8000 meter en toppen van Himalaya gebergte rond de 8000 meter. Dit was de tocht zeker waard geweest. De zon kwam langzaam op en we hebben hier een uur genoten van het uitzicht en de omgeving. Daarna weer 45 minuten trappen naar beneden..
Snel een ontbijt bij het hotel en om 8 uur gingen we direct op voor onze 3e dag,die eigenlijk natuurlijk al een stuk begonnen was. Hoe we gisteren vooral door dorpjes liepen was het vandaag vooral natuur. Meteen bij ons vertrek kwam een flinke klim, terwijl ik me ingesteld had op dalen. En met de poon hill in je benen was dit zo pittig. Nick en ik hebben op dit moment even heel Nepal bij elkaar gescholden. Na 4 uur lopen door bossen, natuur, watervallen waren onze benen aardig verzuurd en merkte wat dat we deze dagen flink onderschat hadden. Onze schone kleren waren op en alle loop kleding was half nat. Door de vermoeidheid konden we minder van de omgeving genieten en werd het meer lopen op de automatische piloot. Onze benen vol met bloedzuigers, omdat het hier al monsoon is zitten die er veel en door de regen werd het ook gladder. Je gaat dat heel gefocust lopen. Na 4 uur kwamen we aan bij de lunch plek, maar wij wilden door want we dachten dat we er al bijna waren. Dit bleek dus een kleine inschattingsfout en we moesten nog 2.5 uur lopen. Voordat we in Tadapani aankwamen was er nog een klim van 1 uur met stenen trappen. Heavy. Aangekomen bij de homestay waren we het zo zat. Na overleg samen besloten we dag 4 flink door te lopen en geen overnachting meer te pakken zodat we terug naar Pokhara konden. We zaten met de familie bij de open haard en aten een flink bord dhal bat. We besloten daarna snel de lakenzak in te kruipen en ons vol in te zetten voor morgen. Dit was de eerste nacht dat we beide wel oké hadden geslapen.
Om half 8 vertrokken we. Het zou alleen maar dalen worden vandaag en dat klonk als muziek in onze oren. De eerste uren stapten we prima door. We waren beide blij dat we dit besloten hadden. Met flinke passen naar beneden. Na circa 2 uur kwamen we al aan bij Ghandruk waar we eigenlijk nog een nacht zouden slapen. Vanaf daar was het alleen maar steile trappen naar beneden, ook geen pretje. Op een gegeven moment wil je lichaam gewoon niet meer meewerken. Na een moment van pauze op een steen werd het mij even teveel. Paarden helemaal volgeladen en half mishandeld die spullen naar boven droegen,oude kleine vrouwtjes met weet ik veel hoeveel kilo op de rug, kinderen die hard werden terwijl ze naar school zouden moeten en ik kan niet eens 4 dagen lopen.. Na even een emotioneel momentje hebben we ons weer herpakt en gingen we op voor de laatste kilometers. De laatste uren weet ik ook echt niet meer hoe ik gelopen heb, echt verstand op nul. Na ruim 4 uur kwamen we aan bij Kimche waar we een taxi konden pakken terug naar Pokhara. Wat een opluchting! Na 2.5 uur in de taxi waar we volgens mij geen woord van vermoeidheid hebben gezegd konden we alleen maar denken aan schone kleding, warme douche en hamburgers, patat en cola. Eenmaal aangekomen in Pokhara hebben we dit allemaal waargemaakt, heerlijk!
Begrijp me niet verkeerd, het was een fantastische ervaring met een absoluut hoogtepunt poon hill. Maar onderschat deze loop absoluut niet, wij zijn namelijk allebei fitte mensen en hadden het enorm zwaar. Daarnaast slaap je weinig, mis je basisbehoeftes en krijg je te kampen met weinig zuurstof wat het nog zwaarder maakt. Maar uiteindelijk zijn we super trots dat we dit hebben gedaan en als je je bedenkt dat sommige mensen en beesten voor altijd zo leven.. Waar hebben we het dan over…
